Żonkile (inaczej: narcyze trąbkowe), to żółte kwiaty kojarzące się z wiosną i przebudzeniem z „zimowego snu”. Nic zatem dziwnego, że to właśnie one królują na stołach, gdy tylko zrobi się cieplej – słoneczną, zupełnie jak ich barwa, atmosferę.
 |
 |
Na wielkanocnym czy po prostu „wiosennym” stole możemy ustawić dekorację zarówno z samych żonkili, narcyzów lub stworzyć różnokolorowy bukiet tych przepięknych kwiatów. Bez względu na nasz wybór, zawsze osiągniemy swój cel – stół wyglądać będzie zarówno elegancko, jak i bardzo dekoracyjnie. We wnętrzu mieszkania zapanuje ciepła, wiosenna atmosfera. Z tego też względu warto hodować żonkile, by nawet w pochmurne dni i po Świętach Wielkiej Nocy, przypominały nam o wiośnie i stanowiły nasze prywatne „słońce” rozświetlające wnętrze domu.
Żonkil = narcyz?
Żonkil to specyficzny gatunek narcyza (jak pisaliśmy we wstępie artykułu, żonkile to po prostu narcyze trąbkowate) i nazwy te przenikają się wzajemnie. W języku potocznym „żonkil” oznacza właśnie „narcyza”. Przyjęło się jednak, że najczęściej określa się tą nazwą żółte narcyzy z pojedynczym kwiatem, którego przykoronek jest trąbkowaty (stąd też słowo „trąbkowate”, jakie znaleźć można w definicji opisującej ten kwiat).
Ciekawostka: sama nazwa kwiatu pochodzi z języka francuskiego: „jonquille”.
 |
 |
Podstawowe informacje
U typowej formy opisywanego gatunku narcyza (żonkila), na jednym pędzie osadzonych jest od 2 do 6 pachnących kwiatów w kolorze żółtym, posiadających również żółty przykoronek krótszy od płaskich listków okwiatu. Zwykle wysokość całego pędu, wraz z kwiatami, wynosi powyżej 35 cm (zwykle do 38 cm).
Jak uprawiać żonkile?
To przede wszystkim kwiaty niezwykle łatwe w hodowli, które również po ścięciu długo zachowują świeżość. Hodować je można w ogrodzie, na balkonie i w mieszkaniu, a świeżo ścięte i włożone do wazonu, stanowią piękną dekorację.
W przeciwieństwie do innych narcyzów, które mogą występować w różnych kolorach, żonkile zawsze są żółte, jednak ich hodowla przebiega dokładnie tak samo, jak ich „braci” w innych odmianach kolorystycznych. To kwiaty cebulowe, które lubią lekko wilgotną glebę, a najobficiej kwitną w drugim lub trzecim roku uprawy, na wiosnę.
Najodpowiedniejsza dla cebulek żonkili jest ziemia piaszczysto-gliniasta, dostatecznie wilgotna na wiosnę, gdy rozpoczynają się wzrost tych kwiatów. Dobrze znoszą suszę, w przeciwieństwie do zbyt nawodnionych i ciężkich gleb, w których nie mają szans na rozwój.
Cebulki żonkili hodowane w ogrodzie, mogą „przezimować” bez wykopywania, pozostawione w miejscu, w którym zostały zasadzone (do 5 lat). Sadzimy je natomiast zawsze pod koniec sierpnia (najpóźniej na początku września), aby uchronić cebulki przed mrozami. Po pięciu latach warto wykopać je z ziemi, osuszyć i posadzić w nowym miejscu.
Co lubią żonkile?
Żonkile nie mają specjalnych wymagań co do rodzaju gleby, w której sadzone są cebulki. Najlepiej jednak rozwija się na glebie próchnicznej (należy pamiętać o tym, by stale była ona wilgotna, to ułatwi kwiatom wzrost). Nie wymaga żadnych specjalnych zabiegów pielęgnacyjnych, warto natomiast pamiętać o odchwaszczaniu.
Co po przekwitnięciu?
Cebulki wykopuje się z ziemi zwykle pod koniec czerwca lub na początku lipca, gdy zauważamy, że pęd naziemny zaczyna przejawiać objawy obumierania. Cebulki najlepiej jest przechowywać w chłodnym i ciemnym pomieszczeniu, by we wrześniu zasadzić je na nowo. Po kilku latach, po przekwitnięciu rośliny, warto sadzone na nowo cebulki nieco przerzedzić, ewentualnie zmienić miejsce, w którym zostaną one na nowo zasadzone w ziemi.